Η καρδία μ’ πάντα κρούει

Η καρδία μ’ πάντα κρούει,
ντ’ άσ̌κεμον τ’ εσόν το χούι;
Σ̌κί͜εις ευτάς α’ δύο κὰτι͜α,
έ͜εις ινάτι͜α, έ͜εις ινάτι͜α

«Το ινάτ’ εβγάλλ’ τ’ ομμάτ’»,
είπαν α’ πολλοί νομάτ’
Τέρεν πάντα μη πεισμώντς
την εγάπη μουν σκοτώντς

Εκοπάντσες τη ζωή μ’
άμον άλας σην εγδίν
Πεισμώντς και σ’κώντς το κιφάλ’
και τρανύντς τ’ εμόν το χάλ’

«Το ινάτ’ εβγάλλ’ τ’ ομμάτ’»,
είπαν α’ πολλοί νομάτ’
Τέρεν πάντα μη πεισμώντς
την εγάπη μουν σκοτώντς

Άμον τα ταχταπιτία
πορπατείς απάν’ σ’ ωμία μ’
Γιάνια κάθκα κι έ͜εις α’ κρίνον
Εσέν σο ποτήρ’ ας πίνω

«Το ινάτ’ εβγάλλ’ τ’ ομμάτ’»,
είπαν α’ πολλοί νομάτ’
Τέρεν πάντα μη πεισμώντς
την εγάπη μουν σκοτώντς