Ο αντάρτης

Προβολή Τραγουδιού

Ποντιακά 2000

Καλλιτέχνες: Γιώργος Σιδηρόπουλος, Μπάμπης Κεμανετζίδης

Σο ραχ̌ίν εθάρρ’να, μάνα μ’, 
εύκολον έν’ να εβγαίντς
Χαρακώματα γομάτα
ζωντανούς κι αποθαμέντς

Είδα ανθρώπ’ς να ογρασ̌εύ’νε,
να κρατίουν ση ζωήν
Άλλ’ να τρέχ’νε να γλυτών’νε
ντο επέμ’νεν ατ’ς η ψ̌η

Αίματα και δάκρυ͜α τρέχ’νε
όπου κλώσ̌κεσαι τερείς
Ντο είδανε τ’ ομματόπα μ’
να μ’ ελέπ’ α̤τα κανείς

Άταφα κορμία κείνταν
σ’κωνσυρμένα αδά κι ακεί
Και από μακρά, μανίτσα μ’,
το ραχ̌ίν έναν ταφίν

Εγώ ευρίουμαι, μανίτσα μ’,
σ’ έναν κόλασην απέσ’
’Κι θα κλώσκουμαι, νε μάνα μ’,
είμαι με τ’ αποθαμέντς

Τέρεν την φωτογραφία μ’,
πέει τον πόνο σ’ σίτι͜α κλαις
Το παιδί σ’ ’κι θα γνωρί͜εις α’
σε χ̌ίλτς σκοτωμέντς απέσ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
α’	(ατό) αυτό, το
αδά	εδώ
ακεί	εκεί
ανθρώπ’ς	ανθρώπους
απέσ’	μέσα
αποθαμέντς	πεθαμένους
ατ’ς	αυτής, της
γλυτών’νε	γλυτώνουν
γομάτα	γεμάτα
εβγαίντς	βγαίνεις
εθάρρ’να	θαρρούσα, πίστευα, νόμιζα
ελέπ’	βλέπει/βλέπω
έν’	είναι
επέμ’νεν	απόμεινε
ευρίουμαι	βρίσκομαι
κείνταν	κείτονται, ξαπλώνουν
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλώσ̌κεσαι	γυρίζεις, επιστρέφεις
κλώσκουμαι	γυρίζω, επιστρέφω
κορμία	κορμιά
κρατίουν	κρατιούνται
μακρά	(επιρρ.) μακριά, (επιθ.) μακρινά, απομακρυσμένα
ογρασ̌εύ’νε	(αμτβ) πασχίζουν, παλεύουν	uğraşmak
ομματόπα	ματάκια
πέει	(προστ.) πες
ραχ̌ίν	βουνό, ράχη
σίτι͜α	καθώς, ενώ	σόταν<εις όταν
σκοτωμέντς	σκοτωμένους
ταφίν	τάφος
τερείς	κοιτάς
τέρεν	(προστ.) κοίταξε
τρέχ’νε	τρέχουν
χ̌ίλτς	χίλιους
ψ̌η	ψυχή