Η κοσσάρα

Εσέν, κοσσάρα μ’, είπα σε
μη πας και σα κεπία
Εσέν εζελεύτανε σε
τη χώρας τα παιδία

Η κοσσάρα πίν’ νερόν,
τ’ έναν πίν’, τ’ άλλο θολών’
Έρ’ται και -ν- ο πετεινόν
ξαν κρούει ατεν έναν φτερόν
Ας σο ζόρ’ν ατ’ς η κοσσάρα
ευτάει στρόγγυλον ωβόν

Η κοσσάρα με τ’ ορτάρι͜α
πάει σ’ ορμάν’, σερεύ’ χορτάρι͜α
Εμπροπίσ’ κρεμάν’ παρτάλι͜α
κι αποπίσ’ τα πεσ̌ταμπάλι͜α

Η κοσσάρα πίν’ νερόν
τ’ έναν πίν’, τ’ άλλο θολών’
Έρ’ται και -ν- ο πετεινόν
ξαν κρούει ατεν έναν φτερόν
Ας σο ζόρ’ν ατ’ς η κοσσάρα
ευτάει στρόγγυλον ωβόν

Η κοσσάρα, η κοσσάρα,
άσπρεσσα άμον το χ̌ιόν’
Κάποτε πώς κακαρίζ’
χωρίς να ευτάει ωβόν!

Η κοσσάρα πίν’ νερόν
τ’ έναν πίν’, τ’ άλλο θολών’
Έρ’ται και -ν-ο πετεινόν
ξαν κρούει ατεν έναν φτερόν
Ας σο ζόρ’ν ατ’ς η κοσσάρα
ευτάει στρόγγυλον ωβόν