Τ’ εμόν τ’ αχούλ’ κι η καρδία

Τ’ εμόν τ’ αχούλ’ κι η καρδία μ’
έναν καντάρ’ ’κι σ’κώνει α’
Εποίκες ατα περισ̌άν’
και τρώγ’ν’ ατα τα πόνι͜α

Τη σεβντάν ντ’ έχω μετ’ εσέν,
αρνόπο μ’, θα τελέν’ με
Γιατρός ’κι θα ευρίεται,
μανίτσα μ’, να γιατρεύ’ με

Εμέν κι εσέν, μικρόν αρνί μ’,
ένας Θεός εποίκεν
Γιατί ’κι θέλτς με, πέ’ ατο
κι ακόμαν τυρι͜αννί͜εις με;

Για σούκ’ και τέρεν έναν ψ̌ην
που ’κ’ έχ̌’ παρηγορίαν
Αν η εγάπ’ έν’ θάνατος,
αν έν’ και αμαρτίαν