Ν’ αηλί εκείνον που γερά

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Ανέστης Ραμπίδης, Χρήστος Ραμπίδης

Ν’ αηλί εκείνον που γερά
και άλλο ’κι νεούται
Μη λέτε ατον πολλά θα ζει
ατός ξάι ’κι κομπούται

Όσταν τα χρόνια δα̤βαίν’νε
άμον ποτάμ’ που πάει
Οπίσ’ ’κι θα γυρίσ̌κεται
όνειρα ξάι μ’ ευτάει

Ένας σοφός ο γέροντας,
τα χρόνι͜α φορτωμένος
Ας κλώθ’ τ’ αχούλ’ν ατ’ οξωπίσ’,
αέτσ’ έν’ κερδισμένος

Ν’ αηλί τον γέρον π’ αναμέν’
μαναχός ση ζωήν ατ’
Παρακαλεί τον Χάροντα
να έρ’ται παίρ’ την ψ̌ην ατ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αέτσ’	έτσι
αηλί	αλίμονο	ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός)
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
αναμέν’	περιμένει
ατός	αυτός
αχούλ’ν	μυαλό	akıl/ʿaḳl
γερά	γερνάει
δα̤βαίν’νε	(για τόπο) περνούν, διασχίζουν, (για χρόνο) περνούν (γενικότερα) περνούν, παύουν, τελειώνουν	διαβαίνω
έν’	είναι
έρ’ται	έρχεται
ευτάει	κάνει, φτιάχνει	εὐθειάζω
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλώθ’	κλώθω/ει, γυρνώ/άει
κομπούται	ξεγελιέται, εξαπατάται, μτφ. σαγηνεύεται	κομβόω
μαναχός	μοναχός, μόνος
ν’ αηλί	αλίμονο	μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός
νεούται	ανανεώνεται, ξανανιώνει
ξάι	καθόλου
οξωπίσ’	πίσω, αντίστροφα
οπίσ’	πίσω
όσταν	όταν
παίρ’	παίρνω/ει
πολλά	(επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ
ποτάμ’	ποτάμι
ψ̌ην	ψυχή