Που αποθάν’ ’κι κλώσ̌κεται

Που αποθάν’ ’κι κλώσ̌κεται,
ο γέρον ’κι νεούται
Που τρώει και πίν’ και χ̌αίρεται
καμίαν ’κι κομπούται

Τ’ εμέτερον και ο ποπάς
πάει κι έρ’ται σα ταφία
Άδικα πάει και λειτουργά
σα εβγαλμένα ψ̌ήα

Όσον ντο είσαι ση ζωήν
ποίσον ντο σύρ’ η ψ̌η σ’ -ις
Κι ας ελέπ’νε σε κι έρχουνταν
και άλλ’ πάν’ αποπίσ’ ι-σ’

Αέτσ’ έλεγανε τ’ εμετέρ’,
είχαν τρανόν σοφίαν
’Κ’ εβάλλ’νανε σην ψ̌ην ατουν
τέρτι͜α, στεναχωρίαν

Ο Χάρον τριγυρίσ̌κεται,
παιδία, ανάθεμα ’τον
Και η ζωή έν’ θέατρο,
νασάν που εγροικά ’το

Για τ’ ατό ζήσον α’ καλά,
η ψ̌η σ’ ντο σύρ’ πα ποίσον
Να ευτάς ξαν πάντα την κεντή σ’
αρ’ έμορφα πα ζήσον