Το πόιν ατ’ς απ’ αδά κι απάν’

Τη μάνα μ’ στυχαρι͜άστεν ατεν,
το παιδίν ατ’ς έχ̌’ κι έρ’ται
Ας αναλλάζ’ τη νύφεν ατ’ς
σην απαντή μ’ ας έρ’ται

Το πόιν ατ’ς απ’ αδά κι απάν’
ενός φράγκου λαμπάδαν
Είδα ’τεν και κάτ’ έπαθα,
ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν

Έλα να ποδεδίζω σε,
κοκκινοφορεμέντσα μ’
Έκαψες με το καρδόπο μου,
νε σ̌κύλ’ αφορισμέντσα

Έλυσα το σπαρέλ’ν εθε,
χάραξαν τα ραχ̌ία
Μανίτσα μ’, άλλο ’κ’ είδα ’γώ
αΐκα -ν- άσπρα ψ̌ήα