Πώς έν’ αούτο η ζωή

Τερώ, τερώ ολόερα
τ’ ομμάτι͜α σ’ να ελέπω
Σο ψ̌όπο μ’ έγκαν άψιμον
και ’κ’ επορώ να στέκω

Πώς έν’ αούτο η ζωή!
Ντο αγαπάς ’κι δί’ σε
Φέρ’ -τ- σε εμπροστά σ’ τα δύσκολα
και πάντα τυρα̤ννί͜ει σε

Έφυα, ρίζα μ’, ασ’ εσέν
κι επήα σ’ άλλ’ την άκραν
και τα θλιμμένα ’ματόπα μ’
εγομώθαν με δάκρυ͜α

Πώς έν’ αούτο η ζωή!
Ντο αγαπάς ’κι δί’ σε
Φέρ’ -τ- σε εμπροστά σ’ τα δύσκολα
και πάντα τυρα̤ννί͜ει σε

Τα νύχτας κείμαι σο κρεβάτ’
και πάντα αροθυμώ σε
Εβάλλ’νες με σ’ εγκαλιόπο σ’
κι έλεες με «αγαπώ σε»

Πώς έν’ αούτο η ζωή!
Ντο αγαπάς ’κι δί’ σε
Φέρ’ -τ- σε εμπροστά σ’ τα δύσκολα
και πάντα τυρα̤ννί͜ει σε

Πώς έν’ αούτο η ζωή!
Ντο αγαπάς ’κι δί’ σε
Φέρ’ -τ- σε εμπροστά σ’ τα δύσκολα
και πάντα τυρα̤ννί͜ει σε