Αναστορώ

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Θέμης Ξανθόπουλος, Μάκης Γαργαϊτίδης, Χρήστος Ιωαννίδης

Αναστορώ και ’κ’ επορώ,
αμὰν γομούται η γούλα μ’,
την Πόλ’ την κόρ’ των Κομνηνών
εδέκαν ατεν βρούλαν

Όλι͜α εδέβαν σο μαχ̌αίρ’,
σ’ άψιμον όλι͜α ερρούξαν
Τα ζωντανά, τα πετεινά
άγρεν λαλι͜άν εκούξαν

Έναν επέμ’νεν να φωτάζ’,
ατό πα έρθεν κι εχάθεν
Η Πόλ’ η κόρ’ των Κομνηνών
άλλο ’κι θ’ ακουσκάται

Την Πόλ’ οι Τούρκ’ επέρανε
’πέραν την Τραπεζούνταν
Όλ’ κλαίγ’νε και μοιρολογούν,
τ’ ομμάτι͜α τουν θολούνταν

Η Ρωμανία αν ’πέρασεν,
κι επέμ’νεν ιστορίαν
Φυλάττομ’ α’ άμον ντο πρέπ’
βαθέα σην καρδίαν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
α’	(ατό) αυτό, το
άγρεν	άγριο
ακουσκάται	ακούγεται
αμὰν	αμέσως, ευθύς, μονομιάς	hemen/hemān
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
αναστορώ	θυμάμαι, αναπολώ
ατεν	αυτήν
άψιμον	φωτιά
βαθέα	βαθιά
βρούλαν	φλόγα	brûler
γομούται	γεμίζει, βουρκώνει, κομπιάζει
γούλα	λαιμός	gula
εδέβαν	(για τόπο) πέρασαν, διέσχισαν, (για χρόνο) πέρασαν	διαβαίνω
εδέκαν	έδωσαν
εκούξαν	φώναξαν, λάλησαν, κάλεσαν κπ ονομαστικά
επέμ’νεν	απόμεινε
επέρανε	πήραν
επορώ	μπορώ
έρθεν	ήρθε
ερρούξαν	έπεσαν
εχάθεν	χάθηκε
θολούνταν	θολώνουν
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλαίγ’νε	κλαίνε
μαχ̌αίρ’	μαχαίρι
όλ’	όλοι/α
ομμάτι͜α	μάτια
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
’πέραν	(επέραν) πήραν
πρέπ’	ταιριάζει/ω
τουν	τους
Τούρκ’	Τούρκοι
φωτάζ’	φωτίζει, λάμπει