Το αρνί μ’ γνεφίζω

Λάσκουμαι απέσ’ σο μεσανύχτ’,
τραγωδώ και σ̌υρίζω
κι έρχουμαι εγώ σ’ οσπιτόπο σ’
κι, αρνί μ’, εσέν γνεφίζω

Το παραθύρι σ’ μη κλειδώντς,
άλλο μη τυρα̤ννί͜εις με
Για τ’ εσέν η σεβτά μ’ τρανόν,
άνοιξον, μη κλαινί͜εις με

Τα τσάμι͜ας ι-σ’ ποίσον σ̌κοινίν,
σην κάμαρη σ’ να εμπαίνω
Θα δίγω σε έναν φίλεμαν
και θα σ’κούμαι δι͜αβαίνω

’Κ’ ελέπ’ς πώς εμαράζωσα
κι εχάσα εγώ την υεία μ’;
Άνθρωπον, εσύ, ’κι πονείς!
γιατί τρως την καρδία μ’;