Και όντες πίνω και μεθώ

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Σιδηρόπουλος, Μπάμπης Κεμανετζίδης

expand_content

Κάποτε πίνω και μεθώ,
φαρμάκ’ σην καρδι͜ά μ’ ’κχ̌ύνω
Το πόνον ντ’ έχω τον πα̤λό̤ν
πολεμώ να νεβζήνω

Και όντες πίνω και μεθώ
και ’ίνουμαι γεσίρι
ομοι͜άζω εκείνο το καράβ’
χωρίς καραβοκύρη

Κάποτε αναχάπαρα
απ’ έμπρι͜α μ’ ούλι͜α χάν’νταν
Ταράεται απέσ’ σην ψ̌η μ’
και τα τσ̌ικάρι͜α μ’ μαύρα

Και όντες πίνω και μεθώ
και ’ίνουμαι γεσίρι
ομοι͜άζω εκείνο το καράβ’
χωρίς καραβοκύρη

Κάποτε κορδυλι͜άουμαι,
όλια σκοτία πίσσα
Άμον εκείνον το ραχ̌ίν
ντο κάθεται η δείσα

Και όντες πίνω και μεθώ
και ’ίνουμαι γεσίρι
ομοι͜άζω εκείνο το καράβ’
χωρίς καραβοκύρη

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
αναχάπαρα	απροειδοποίητα, ξαφνικά	στερ. αν- + haber/ḫaber
απέσ’	μέσα
γεσίρι	κυριολ. αιχμάλωτος μτφ. ταλαιπώρος, αυτός που έχει υποστεί κακουχίες	esir
δείσα	ομίχλη	δεῖσα=υγρασία, λάσπη, βρωμιά
έμπρι͜α	μπροστά
’ίνουμαι	γίνομαι
’κχ̌ύνω	εκχύνω, χύνω, εκβάλλω	εκχύνω<ἐγχέω< ἐν + χέω
νεβζήνω	σβήνω
όλια	όλα
όντες	όταν
ούλι͜α	όλα
ραχ̌ίν	βουνό, ράχη
σκοτία	σκοτάδι
ταράεται	αναμιγνύεται, ανακατεύεται, μπλέκεται
τσ̌ικάρι͜α	σπλάχνα, σωθικά	ciğer/ciger
χάν’νταν	χάνονται, διώχνονται
ψ̌η	ψυχή