Η κεμεντζ̌έ μ’

Παίρω σο χ̌έρι μ’ το τοξάρ’,
σύρ’ ατο και νουνίζω
Εγώ με τα τερτόπα μου
την κεμεντζ̌έ μ’ κλαινίζω

Απέσ’ ας σο μουρδούλιγ̆μαν,
τη κεμεντζ̌ές το κλάμαν,
ο πόνον κι η χαρά μαζί,
τα δύο εβγαίν’νε εντάμαν

Πολλά τα χρόνι͜α σ’, κεμεντζ̌έ μ’,
έρθες ας σην πατρίδαν
Παίξον έναν κι άλλον γαϊτι͜άν’,
πέει μας τ’ ομμάτι͜α σ’ ντ’ είδαν

Απέσ’ ας σο μουρδούλιγ̆μαν,
τη κεμεντζ̌ές το κλάμαν,
ο πόνον κι η χαρά μαζί,
τα δύο εβγαίν’νε εντάμαν

Εσύ έσ’νε που έπαιξες
«το Τσ̌άμπασ̌ιν εκάεν»,
«αητέντς επεριπάτεν»,
«η Ρωμανία επάρθεν»

Απέσ’ ας σο μουρδούλιγ̆μαν,
τη κεμεντζ̌ές το κλάμαν,
ο πόνον κι η χαρά μαζί,
τα δύο εβγαίν’νε εντάμαν

Όσα εξέρτς, νε κεμεντζ̌έ μ’,
κανείς ’κ’ εξέρ’ α̤τ’ άλλο
Η Ρωμανίαν αν πέρασεν,
ανθεί και φέρει κι άλλο

Απέσ’ ας σο μουρδούλιγ̆μαν,
τη κεμεντζ̌ές το κλάμαν,
ο πόνον κι η χαρά μαζί,
τα δύο εβγαίν’νε εντάμαν