Τα εργόχειρα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιάννης Τσανάκαλης, Σταυρούλα Στεφανίδου

Κεντούμε τα εργόχειρα
και νύχταν και ημέραν
Θ’ ανοίγ̆’νε άλλον σπιτικόν
αητέντς κι η περιστέρα

Τα χ̌είλι͜α σ’ πάντα να γελούν
σ’ ομμάτι͜α σ’ χαράς δάκρυ͜α
και ο καλός ι-σ’ μ’ εγνωρίζ’
καμίαν θαλασσάκρι͜α

Αγάπη μ’, όθεν πορπατείς
τσ̌ιτσ̌έκια να φυτρών’νε
και τα ποτάμι͜α ντο δι͜αβαίντς
ατά να χαμηλών’νε

Χαρμόσυνα πάντα να κρούει
για τ’ εσέν η καμπάνα
Γερά παιδία να ευτάς,
γίνον Ποντία μάνα!

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αητέντς	αητός
ανοίγ̆’νε	ανοίγουν
ατά	αυτά
γερά	γερνάει
γίνον	γίνε (προστ.)
δι͜αβαίντς	(για τόπο) περνάς, διασχίζεις, (για χρόνο) περνάς	διαβαίνω
εγνωρίζ’	γνωρίζει
ευτάς	κάνεις, φτιάχνεις	εὐθειάζω
θαλασσάκρι͜α	οι ακροθαλασσιές, τα ακρογιάλια
καμίαν	ποτέ
κρούει	χτυπάει	κρούω
όθεν	όπου, οπουδήποτε, σε όποιον
ομμάτι͜α	μάτια
παιδία	παιδιά
πορπατείς	περπατάς
τσ̌ιτσ̌έκια	λουλούδια	çiçek
φυτρών’νε	φυτρώνουν