Η καρδία μ’ βρουλίεται

’Σάρεψανε το ψ̌όπο μ’
τρι͜αντάφυλλα πλουμία,
Ν’ αηλί εμέναν τον καρίπ’
ζω πάντα την μαναχ̌ίαν

Η καρδι͜ά μ’ βρουλίεται,
τ’ αποκαΐδ’ χωνόν -ι
Η σεβτά σ’ έν’ γιατρικόν
ασ’ όλιον το καλόν -ι

Έκαψες το καρδόπο μ’
κι εγέντονε μανέαν,
Έντον μαύρον σίδερον,
τσούνας γεννημασέαν

Η καρδι͜ά μ’ βρουλίεται,
τ’ αποκαΐδ’ χωνόν -ι
Η σεβτά σ’ έν’ γιατρικόν
ασ’ όλιον το καλόν -ι

Δος μα, αρνί μ’, το φίλεμα σ’,
την ψ̌η μ’ ντο θα λαρώνει
γιά δος μα μαύρον μαχ̌αίρ’
εμέν/εμέναν να θανατώνει

Η καρδι͜ά μ’ βρουλίεται,
τ’ αποκαΐδ’ χωνόν -ι
Η σεβτά σ’ έν’ γιατρικόν
ασ’ όλιον το καλόν -ι

Η καρδι͜ά μ’ βρουλίεται,
τ’ αποκαΐδ’ χωνόν -ι
Η σεβτά σ’ έν’ γιατρικόν
ασ’ όλιον το καλόν -ι

Η καρδι͜ά μ’ βρουλίεται,
τ’ αποκαΐδ’ χωνόν -ι
Η σεβτά σ’ έν’ γιατρικόν
ασ’ όλιον το καλόν -ι