Εσύ ’σαι το γιαβρόπο μ’

Πουλί μ’, ντό τρανόν έτονε
τ’ αποψιζ’νόν η νύχτα;
Απάν’ σα ξημερώματα
δά̤κρυ͜α έκχ̌’σα κι ενίφτα

Εσύ είσαι το λαλαχ̌άρ’
και το μικρόν τ’ αρνόπο μ’
Μη κλαις και μη πονείς, πουλί μ’,
κλαινί͜εις τ’ εμόν το ψ̌όπον

Εσύ ’σαι, πουλί μ’, η ζωή μ’,
η ψ̌η μ’ και το καρδόπο μ’
Εγώ για τ’ εσέν μόνο ζω,
εσύ ’σαι το γιαβρόπο μ’