Το Θοδωράκ’ τη Κιλκισί’

Άλλο μη καλατσ̌εύετεν,
[ν’ αηλί εμέν!]
το Θοδωράκ’ μη λέτεν
[όι! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]
Αν έρχουστουν ελέπετεν
[ν’ αηλί εμέν!]
θα κάθουστουν και κλαίτεν
[όι! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]

Τα στράτας να ελέπετεν,
[ν’ αηλί εμέν!]
ατά πως χορταρούνε
[όι! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]
Ανθρώπ’ πουθέν ’κ’ επέμ’νανε,
[ν’ αηλί εμέν!]
ατά να πορπατούνε
[όι! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]

Οι νέοι εφέκαν κι έφυγαν
[ν’ αηλί εμέν!]
σουμά σα πολιτείας
[όι! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]
Απέσ’ σον κόσμον για να ζουν
[ν’ αηλί εμέν!]
μ’ ανθρωπινά δουλείας
[όι! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]

Ατώρα όλια έρημα,
[ν’ αηλί εμέν!]
τα πόρτας κλειδωμένα
[όι! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]
Τα παραθύρι͜α ανοιχτά,
[ν’ αηλί εμέν!]
τα τζ̌άμι͜α τσακωμένα
[όι! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]

Γραιάδες μόνον θα ελέπ’ς
[ν’ αηλί εμέν!]
παστούνια να κρατούνε
[όι! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]
«Καλημέρα» να λες ατ’ς-ε
[ν’ αηλί εμέν!]
ατό πα ’κι ακούνε
[όι! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]

Λάσκουμαι σα σοκάκια μου
[ν’ αηλί εμέν!]
και όλον κοντοστέκω
[όι! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]
Κρού’νε τα παλαιά σο νου μ’,
[ν’ αηλί εμέν!]
παρηγορίαν ’κ’ έχω
[όι! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]