Δίκαιον κοινωνία

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μπάμπης Κεμανετζίδης, Στάθης Νικολαΐδης

Αέτσ’ να έτον η ζωή
θα είχ̌εν ευλοΐαν 
πονετικόν άμον ντο έν’
τη μάνα σ’ η καρδία,
Νέ πόλεμοι και νέ κακόν
νέ πόνι͜α και νέ τέρτι͜α
κι όλ’ οι ανθρώπ’ απάν’ σην γην
θα έσανε αδέλφι͜α

Μόνον η μάνα κι ο Θεόν
κακίαν ’κι κρατούνε
όλο̤ν τον κόσμον αγαπούν
και κρίματα σ’χωρούνε,
Ατότε εμείς θα είχαμε
δίκαιον κοινωνίαν
αν έτονε άμον ντο έν’
τη μάνας η καρδία

’Κι θα είχ̌εν πουθέν μωρά
’ξυπόλ’τα πεινασμένα
θα είχ̌εν γέλ’τα και χαράν
μωρόπα χορτασμένα
Ξένον μωρόν και ορφανόν
θα παίρ’ και βυζαλίζ’ α’
κι ας σα παιδία τ’ εκεινές
ατό ’κι ξεχωρίζ’ α’

Μόνον η μάνα κι ο Θεόν
κακίαν ’κι κρατούνε
όλο̤ν τον κόσμον αγαπούν
και κρίματα σ’χωρούνε,
Ατότε εμείς θα είχαμε
δίκαιον κοινωνίαν
αν έτονε άμον ντο έν’
τη μάνας η καρδία

Η μάνα μόνον εγροικά
ας ση παιδί’ τον πόνον
και την χαράν μοιράζ’ ατο
δώρον σ’ όλο̤ν τον κόσμον
Ο λόγος ατ’ς ψ̌ήα λαρών’
Θεού έχ̌’ ευλοΐαν
Κι η μάνα έν’ απάν’ σην γην
μικρέσσα Παναΐα

Μόνον η μάνα κι ο Θεόν
κακίαν ’κι κρατούνε
όλο̤ν τον κόσμον αγαπούν
και κρίματα σ’χωρούνε,
Ατότε εμείς θα είχαμε
δίκαιον κοινωνίαν
αν έτονε άμον ντο έν’
τη μάνας η καρδία

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
α’	(ατό) αυτό, το
αέτσ’	έτσι
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ανθρώπ’	άνθρωποι
απάν’	πάνω
ατότε	τότε
ατ’ς	αυτής, της
βυζαλίζ’	θηλάζω/ει
γέλ’τα	γέλια
εγροικά	καταλαβαίνει
εκεινές	εκείνης
έν’	είναι
έσανε	ήταν
έτον	ήταν
έτονε	ήταν
ευλοΐαν	ευλογία
έχ̌’	έχει
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
λαρών’	γιατρεύει, θεραπεύει
μικρέσσα	μικρή, νεαρή
μωρόπα	μωράκια, παιδάκια
νέ	ούτε	ne
όλ’	όλοι/α
παιδί’	παιδιού
παιδία	παιδιά
παίρ’	παίρνω/ει
Παναΐα	Παναγιά
πονετικόν	σπλαχνικό, πονόψυχο
πόνι͜α	πόνοι
πουθέν	πουθενά
τέρτι͜α	καημοί, βάσανα, στενοχώριες	dert
ψ̌ήα	ψυχές, η περιοχή του στέρνου, τα εσώψυχα