Ο ήλιον ο τρικάντηλον

Άμον παρχαροτσ̌ίτσ̌εκον
η μύρα σ’ ’κι τελείται
Ντό θα ’φτάει τον παράδεισον
σ’ εγκαλιόπο σ’ που κείται;

Ο ήλιον ο τρικάντηλον
απέσ’ σην ψ̌η σ’ φωτάζει
Τα κάλλια σ’ είναι περισσά
εσέν κανείς ’κι ομοι͜άζει

Τ’ άσπρα τα ψ̌ήα σ’ άνοιξον
να χ̌αίρουμαι τα κάλλια σ’
κι όντες μεθύνω ας ση σεβντά σ’
φούρκ’σον με σην εγκάλια σ’

Ο ήλιον ο τρικάντηλον
απέσ’ σην ψ̌η σ’ φωτάζει
Τα κάλλια σ’ είναι περισσά
εσέν κανείς ’κι ομοι͜άζει

Ο πρόσωπος σ’ λάμπ’ και φωτάζ’
γλυκύν έν’ η θωρέα σ’
Νουνίζω πως ’κ’ εγνώρτσα
και -ν- από μικροθέας

Ο ήλιον ο τρικάντηλον
απέσ’ σην ψ̌η σ’ φωτάζει
Τα κάλλια σ’ είναι περισσά
εσέν κανείς ’κι ομοι͜άζει