Σον όρκο σ’ πώς επίστεψα;

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μπάμπης Κεμανετζίδης, Πέλα Νικολαΐδη

Σον όρκο σ’ πώς επίστεψα
και σον Θεόν το τάμα σ’;
Έφυες και εφέκες με
τον πόνον και το κλάμαν

Κάποτε τα ποτάμι͜α πα
ξεραίν’νταν και τελείνταν
Τ’ εμά τα δάκρυ͜α πόσα είν’
’ς σον πόνον να κανείνταν;

Έφαγα τα νεότητα μ’
πουλόπο μ’, ν’ αναμένω
Έρθεν κι εγέντον η ηχρά μ’
φύλλον κιτρινισμένον

Έναν χαπέρ’ σ’ ’κ’ έχω, ψ̌η μ’,
κουράγιον για να δί’ με
και τίναν έχω αδά ση γην
σον κόσμον να κρατεί με;

Με έναν φωτογραφία ζω
κι ατό έχω παρέαν
κι ας σα μαύρα τα δακρόπα μ’
έχασεν την θωρέαν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αδά	εδώ
δακρόπα	(υποκορ.) δάκρυα
δί’	δίνει
εγέντον	έγινε
είν’	(για πληθ.) είναι
εμά	δικά μου
έρθεν	ήρθε
εφέκες	άφησες
έφυες	έφυγες
έχασεν	έχασε, έδιωξε, πέταξε κτ
ηχρά	χροιά, το χρώμα του δέρματος
θωρέαν	θωριά, όψη
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κανείνταν	φτάνουν, είναι αρκετά
κρατεί	κρατάει, βαστάει, στέκει, αντέχει
νεότητα	νιότη, νιάτα
ξεραίν’νταν	ξεραίνονται
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
πουλόπο	πουλάκι
’ς	(ας) από
τελείνταν	(αμτβ.) τελειώνουν, εξαντλούνται, μτφ. πεθαίνουν
τίναν	ποιον/α
χαπέρ’	είδηση, νέο	haber/ḫaber
ψ̌η	ψυχή