Τρώγω την ψ̌η σ’ και τον Θεό σ’

Τ’ ομμάτι͜α μ’ ας σ’ ομματόπα σ’
φως παίρ’νε και τερούνε
Τα χ̌είλι͜α μ’ παίρ’νε άψιμον
τ’ εσά όντες φιλούνε

Τρώγω την ψ̌η σ’ και τον Θεό σ’,
ίλιαμ ατά τα κάλλι͜α σ’
π’ επέραν κι εσκουντούλτσανε
σ’ έμορφον την εγκάλι͜α σ’

Με το γλυκύν την καλατσ̌ή σ’
το ψ̌όπο μου χουλείται
Ο νους ι-μ’ λέει σο καρδόπο μ’
«ο πόνος ι-σ’ τελείται»

Τρώγω την ψ̌η σ’ και τον Θεό σ’,
ίλιαμ ατά τα κάλλι͜α σ’
π’ επέραν κι εσκουντούλτσανε
σ’ έμορφον την εγκάλι͜α σ’

Τα λόγια σ’ τα παρήγορα
γεράδες πα λαρών’νε
Άρρωστον και ανήμπορον
ας σα κρεβάτι͜α σ’κών’νε

Τρώγω την ψ̌η σ’ και τον Θεό σ’,
ίλιαμ ατά τ’ εσά τα κάλλι͜α σ’
π’ επέραν κι εσκουντούλτσανε
σ’ έμορφον την εγκάλι͜α σ’