Παλτόν και αν εφόρεσες

Παλτόν και αν εφόρεσες
[Ν’ αηλί εμέν!]
ξαν θα ριγάς, πουλόπο μ’
[γιαρ, γιαρ/τσ̌άνουμ, γιαρ, γιαρ]
Έλα κι εγώ χουλένω σε
[Ν’ αηλί εμέν!]
απέσ’ και σ’ εγκαλιόπο μ’
[γιαρ, γιαρ/τσ̌άνουμ, γιαρ, γιαρ]

Τα μαλλόπα σ’ χ̌υμίουνταν
[Ν’ αηλί εμέν!]
αδά κι ακεί σ’ ωμία σ’
[γιαρ, γιαρ/τσ̌άνουμ, γιαρ, γιαρ]
Άτσ̌απα, τίναν έ͜εις σο νου σ’;
[Ν’ αηλί εμέν!]
Ποίος έν’ σην καρδία σ’;
[γιαρ, γιαρ/τσ̌άνουμ, γιαρ, γιαρ]

Το σ̌άλ’ σ’ ωμία σ’ ντ’ έσυρες
[Ν’ αηλί εμέν!]
χρώμαν έχ̌’ γερανέον
[γιαρ, γιαρ/τσ̌άνουμ, γιαρ, γιαρ]
Θέλ’νε να δίν’νε σε τρανόν,
[Ν’ αηλί εμέν!]
όχι έμεν τον νεόν
[γιαρ, γιαρ/τσ̌άνουμ, γιαρ, γιαρ]

♫

Πάντσο, για σύρον το τοξάρ’
σέρτι͜α απάν’ σα κόρδας
Εσκάλωσεν και -ν- ο χορόν
και θα χορεύ’νε ώρας

Και ας σο Γώγον έμαθες
να σύρτς απάν’ σα τέλια
το τοξαρόπο σ’ να εβγάλ’
και ζάχαρην και μέλια

Ο Πάντσον παίζ’ την κεμεντζ̌έν,
τα κόρδας μουρδουλίζ’νε
κι οι τραγωδι͜άντ’ ολόερα τ’
γλυκέα κελαηδίζ’νε