Γιάμ’ έχω αμαρτίαν;

Τα βάσανα μ’ θα τραγωδώ,
θα λέγω σας τον πόνο μ’
Θα λέγω το παράπονο μ’
για να λαφρύν’ το ψ̌όπο μ’

Πολλά χρόνα̤ εδέβανε
ας σ’ έφυεν σα ξένα
Έναν γραμμόπον ’κ’ έστειλεν
ατέ άλλο σ’ εμέναν

Άμον ζητιάνος λάσκουμαι,
θολά είν’ τ’ ομματόπα μ’
Και αραεύω το πουλί μ’
εγώ πόρταν σε πόρταν

Τα χρόνι͜α πώς επέρασαν,
έσπρυναν τα μαλλία μ’!
Έρθεν το τέλος τη ζωής,
γιάμ’ έχω αμαρτίαν;