Σο Μπέλες

Και σο Μπέλες, μάνα μ’,
σην οροσειράν
και -ν- εφέκα το κορμόπο μ’
σο καφούλ’ καικά

Εντώκανε με τα σφαίρας
σο ψ̌όπο μ’ απέσ’
και -ν- εφέκα το κορμόπο μ’
σ’ ορμόπον απέσ’

Και -ν- η χλαίνη μ’ εγομώθεν
όλον γαίματα
Το γιαβρόπο σ’ ντ’ εσκοτώθεν
’κ’ έτον ψέματα

Η μάνα μ’ ’κ’ εξέρ’ α̤το,
ο κύρη μ’ ’κι ζει,
ντο επέμ’νεν το κορμόπο μ’
απέσ’ σο γιαζίν

Ποίος θα φέρ’ -τ- σε, μανίτσα μ’,
τ’ άγρι͜ον το χαπάρ’
Σο γιαζίν απέσ’ ντο κείμαι
χωρίς μαξιλάρ’;

Μάνα, αράεψον τον τόπο μ’
άψον με κερίν
Μάζεψον τα κομματόπα μ’,
το γιαβρί σ’ ’κι ζει