Από πατρίδαν ορφανός

Άλλο ’κι θα ελέπω σας,
ραχ̌ία και παρχάρι͜α
Πουλόπα, ’κι θ’ ακούγω σας,
ρυμόπα και ποτάμι͜α

Πώς θ’ απομέντς αφέντευτον
πίσκον κι αραχνιασμένον;
Φιλόξενον τ’ οσπίτ’ τ’ εμόν
με ιδρώτα χτισμένον

Πατέρα, το στερνόν κερί σ’
αφτύν’ α’ με τα δάκρυ͜α
και σο τσ̌ετίν’κον τη χαμού
εμπαίνω εγώ τη στράταν

Από πατρίδαν ορφανός
σ’ αούτ’ τον κόσμον ξένος
Ο πρόσφυγας ας σην ζωήν
έν’ πάντα ανασπαλμένος

Δύο πατρίδας έχω εγώ,
σα στράτας πώς ευρέθα!
Εκεί πώς επερίσσεψα
κι αδά πώς ’κ’ εκανέθα;