Αρ’ άκρας και απ’ άκρας

Η μάνα σ’ νερομάισσα έτον,
εποίκεν μαϊσσοπούλι
Εποίκε σε παντέμορφον
να σύρτς και παίρτς τ’ αχούλι μ’

Αρ’ άκρας και απ’ άκρας
και στη συνορί’ τα άκρας
Τρυγόνι μ’, γιατί κρύφκεσαι
όντες σπογγί͜εις τα δάκρυ͜α σ’;

Τρυγόνι μ’, αραεύω σε
ση πεγαδί’ τη στράταν
Κι έμαθα πως ευρίεσαι
στη συνορί’ την άκραν

Αρ’ άκρας και απ’ άκρας
και στη συνορί’ τα άκρας
Τρυγόνι μ’, γιατί κρύφκεσαι
όντες σπογγί͜εις τα δάκρυ͜α σ’;

Πουλί μ’, μη τυρι͜αννίεσαι,
’κ’ ιεύ’νε σε τα δάκρυ͜α
Για τ’ εσέν πάω κι έρχουμαι
και ση κοσμί’ την άκραν

Αρ’ άκρας και απ’ άκρας
και στη συνορί’ τα άκρας
Τρυγόνι μ’, γιατί κρύφκεσαι
όντες σπογγί͜εις τα δάκρυ͜α σ’;