Δίστιχα Χαλδίας κ Τραπεζούντας

Άλλ’ με τον βίον χ̌αίρουνταν
και άλλ’ με τα παράδες
Κι εγώ φτωχόν πα χ̌αίρουμαι
με τ’ έμορφους νυφάδες

Άλλο ’κι θ’ ανασπάλω ’γώ
το ’φετισ’νόν το χρόνον
Έναν ώρα ’κ’ εδέβασα
χωρίς να έχω πόνον

Άμε τέρεν τα δά̤κρα̤ μου
το έσταξαν τον τόπον
Εκεί χορτάρ’ ’κ’ εφύτρωσεν
κι ένθισεν τσ̌ιτσ̌ακόπον

Αν ίσως και ταράζω ’γώ
στα λόγι͜α μ’ έναν ψέμαν
Ατό το χώμαν το πατείς,
να πίν’ τ’ εμόν το αίμαν

Απέσ’ στην καρδι͜ά μ’ καίγεται
έναν τρανόν λυχνάρι
’Κχ̌ύστε νερόν και σβήστ’ α̤το
να μη καίγουνταν κι άλλοι

Ας την γην εβγαίν’ το νερόν
κι ασ’ τ’ ελαίας το ’λάδιν
Κι ασ’ τ’ έμορφα τα μάγουλα σ’
τρέχ̌’ το κοκκινάδιν

Αχ! ουρανέ, άλλο μη βρέχ̌’ς
και σ̌κίγουν τα λιθάρι͜α
Και τα δα̤κρόπα τ’ ομματί’ μ’
αρδεύ’νε τα χορτάρι͜α

Βασίλισσα να είσ’, αρνί μ’,
’κι θα έ͜εις τόσον χάριν
Την εγάπη σ’ εζύασαν
με το μαργαριτάριν

Βραδύν’ κι εγώ παρακαλώ
πότε ν’ ανοί͜ει ημέρα
Όνταν δι͜αβαίντς ν’ ελέπω σε
και να φυσά με αέρα

Δύο βραδάς εγέντονε
’κ’ εκ̌άμωσα τ’ ομμάτι͜α μ’
Για την Τσ̌όφαν εγρύπνεσα
κι ατώρα τρέχ’ν τα δάκρυ͜α μ’

Εγάπ’ κείται απέσ’ στ’ άψιμον
κι επ’ εκειαπέσ’ ’κ’ εχπάεν
Ήντζι͜αν ετέρεσεν εκεί,
εκείνος πάλ’ εκάεν

Εγάπ’ έν’ άμον άψιμον
και σίδερον ξαμμένον
Ν’ αηλί εκείνο την καρδι͜άν,
όθεν έν’ καρφωμένον

Εγάπ’ ντ’ ευτάει το πόνεμαν
’κ’ ευτάγ’ν’ ατο σπαθία
Αν θέλτς μαθάντς απ’ εκεινούς,
που κείνταν στα ταφία

Εγ’ όνταν ευτάγω «αχ!»
τα χ̌ι͜όνι͜α πάλ’ όλα λύγουν
Τα δάκρυ͜α μ’ στάζ’νε στο χωνόν
και τα τσιλίδι͜α σβήγουν

Εγώ τερώ στον πρόσωπο σ’
κι εσύ ξάι ’κι τερείς με
Το νου μ’ πιρτέν εδώκα σε
κι άμον ντο θέλτς ορί͜εις με

Εζώστα εγώ τον θάνατον
κι εφόρεσα το χώμαν
Εγέμ’νε του θανάτ’ παιδίν
και ’κ’ ινανεύ’ς ακόμαν

Ζαντός πάλ’ αν εένουμ’νε,
τ’ αγάπ’ς έμ’νε καμένος
Κι η αγάπ’ εμέν ’κ’ εθέλεσεν,
αηλί ατόν, π’ έν’ ξένος

Η χώρα, τέρ’, χολι͜άσ̌κεται,
γιατί πολλά αγαπώ σε
Κι εσύ μίαν ’κ’ εφέκες με,
στο μάγ’λο σ’ να φιλώ σε

Θα ’κχ̌ύνω δάκρυ͜α θλιβερά,
τα φύλλα να μαραίν’νταν
Και τα κλαδία του δενδρού
κι εκείνα να ξεραίν’νταν

Ιδρώματα ντο έκχ̌’σα εγώ
κανείς σον κόσμον ’κ’ έκχ̌’σεν
Αγάπ’ σ’ εμέν εζάντυνεν,
απέσ’ ι-μ’ βρούλαν έψ̌εν

Για έπαρ’ άν’ τον πρόσωπο σ’
και ας φωτάζ’ ο ήλον
Και ας εμβαίνει στην καρδι͜ά μ’
και καίει με άμον ξύλον

Καρδι͜ά μ’ καίγεσαι αποπέσ’
και έξ’ ’κ’ εβγάλτς την βρούλαν
Την ψ̌η μ’ εποίκες να εβγαίν’
και έρθεν ους την γούλαν

Λιθάρι͜α σ̌κίζ’ το τέρεμα σ’
και το δεξι͜όν τ’ ομμάτι σ’
Κι εμέναν εθανάτωσες
με τ’ άπιστον τ’ ινάτι σ’

Μη βάλτς στην καρδι͜ά μ’ τ’ άψιμον,
ντο ’κ’ επορώ να βζήνω
Για τέρ’ εμέν και πίστεψον
ασ’ τα δάκρυ͜α ντο ’κχ̌ύνω

Ν’ αηλί εμέν τον άκλερον
κι εγώ πώς θ’ αποθάνω;
Η ψ̌η μ’ σ’ εσέν εκράτυνεν
κι αχά! εσέν πα χάνω

Ξεραίνεται το στόμα μου,
τ’ ομμάτι͜α μ’ σκοτεινεύ’νε
Χωρίς τ’ εσόν ’κι γίνουμαι
τα κόσμι͜α π’ αν πατεύ’νε

Όλι͜α τ’ ομμάτι͜α είν’ στεγνά,
τ’ εμά μαναχόν κλαίγ’νε
Τα δάκρυ͜α μ’ άμον άψιμον,
το στάζ’ν’ τον τόπον καίγ’νε

Ο χρόνος μήνας δώδεκα,
για σέν’ αναστενάζω
Η νι͜ότε ’κι πουλίεται
να στείλω κι αγοράζω

Ποτάμι͜α τρέχ’ν στη θάλασσαν
κι εκείνε ’κι γομούται
Ατά τ’ ομμάτι͜α σ’ πη φιλεί,
καμίαν ’κι κομπούται

Ραχ̌όπον για χαμέλυνον,
το ταίρι μ’ να ελέπω
Μακρά να ζω ’κι ’ίνουμαι,
σουμά τ’ς να είμαι πρέπω

Σύρον μαχ̌αίρ’ και σκότα με
και σ̌κίσον την κοιλία μ’
Και την εγάπη μ’ τέρ’, αρνί μ’,
ντο έχω στην καρδία μ’

Τ’ εμόν εγάπ’ ερρώστεσεν
κι εγώ σύρω τα πόνι͜α
Ε! Θεέ μ’, να κόφτ’ς και δί’ς ατεν,
τ’ εμά τ’ εμ’σά τα χρόνι͜α

Τον ήλον ασ’ τον ουρανόν
τ’ ομμάτι͜α σ’ κατηβάζ’νε
Πόσα καρδίας έκαψες
και πόσ’ αναστενάζ’νε;

Το μήλον κρατεί στο δενδρόν
και το δενδρόν στο χώμαν
Κι ο πόνος κρατεί στην καρδι͜ά μ’
και τ’ «αχ!» εβγαίν’ στο στόμαν

Υπομονήν που θέλ’ να έχ̌’,
θα έχ̌’ φιλοσοφίαν
Όλ’ θα κατηγορούν ατον,
’κι θα εβγάλ’ λαλίαν

Φαΐν να τρώγω ’κ’ επορώ
και ύπνον ’κι κοιμούμαι
Εσύ εμέν εμάεψες,
πουλί μ’, θα παλαλούμαι

Χριστέ μ’ και Παναΐα μου,
για ποίστεν έναν θάμαν
Ατώρα με το ταίρι μου
να έστεκα εντάμαν

Ψηλά πετούνε τα πουλι͜ά
και γλυκοκελαδούνε
Τ’ εσά τα κάλλι͜α, νε πουλί μ’!
ατά πάλ’ επαινούνε

Ορκίστα και ’κ’ επίστεψες
πως ότι αγαπώ σε
Αρ’ άφ’ς-ι με ας τρώει με η γη,
εγώ αποχαιρετώ σε