Η άνοιξη

Ο ήλο̤ν εμαρμάριξεν,
τους ουρανούς ενήβεν
Άστρα ’κι φαίνουνταν πουδέν,
εκρύφτεν ο φεγγάριν
Εχάραξεν ανατολή,
φυσούν τα λεβαντέρες
Η θάλασσα ’κι σείσκεται,
φουρτούνες ’κι κυλίζει
Και σα καράβι͜α τραγωδούν
οι ναύτοι χωρίς φόβο

Άνοιξη ένι! Χαίρετ’ ατώρα ο κόσμον όλον

Χορτάρι͜α ατώρα γίν’ντανε
απέσου σα χωράφα̤
Απάν’ απουκά’ τρέχουνε
οι Χάλδοι πάλ’ ατώρα
Άλλος τραβά τα τσούφτι͜α του,
άλλος σγαλεί το χώμαν
Ας σον ιδρόν χυλούντανε,
τα ρούχα τ’ ως την άκρα
Σπέρει το σ’τάρ’ αψά αψά
Απέσ’ σα φύλλα κελαηδούν
πουλία ζαχαρένι͜α
Κι απ’ όλων καλά τραγωδεί
και παίζει τ’ αηδόνι
Μεγάλον έν’ η χάρ’ α̤του
και μέλιν η λαλία
Ευτάει την ευκήν ατου,
δοξάζει τον θεόν α’
Θωρεί τον ήλο̤ν, την αυγή,
αφήνει τη φωλέα
Και τρέχ̌’ απάνου σα δενδρά,
ας το πρωί ως το βράδυ
Χορτάρι͜α τρών’ τα πρόβατα
σα πράσινα λιβάδι͜α
Και ο τσ̌οπάνος ατουν-α,
σ̌ουρίζει το φλαούτο
Κοντά του τσ̌οπανόσκυλος
με μάτι͜α ανοιγμένα
Του προβατίου τον εχθρό
γυρεύουν ν’ αποσ̌κίζουν
Κάθ’ άθρωπος καματερός,
του λόγ’ ατου που ’ξέρει
’Κι χάνει τον καιρόν ατου,
δουλεύει και δουλεύει