Του ποταμού τον βοετόν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Αναστάσιος Παρχαρίδης, Γιάννης Τσανασίδης

Του ποταμού τον βοετόν
ακούω και τρομάζω
Τον τόπον ντο εκάθουμ’νες
τερώ κι αναστενάζω
 
Σον τόπον ντο εκάθουμ’νες
εείνον τον καιρόν -ι,
έρ’ται δι͜αβαίν’ η άνοιξη
και χορτάρ’ ’κι φυτρώνει
 
Εείν’ το πέραν τα ραχ̌ι͜ά
πώς επέμ’ναν αχλόια!
Εμάς έφαγαν τα τέρτι͜α
και τση χώρας τα λόγια
 
Ψηλά ραχ̌ι͜ά και πράσινα
και δέντρα φυλλωμένα,
Κλίστεν κα’ τα κλαδόπα σουν
και κλάψτεν για τ’ εμένα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αχλόια	χωρίς χλόη, ξερά
βοετόν	βοή
δι͜αβαίν’	(για τόπο) περνάει/ώ, διασχίζει/ω, (για χρόνο) περνάει/ώ	διαβαίνω
εκάθουμ’νες	καθόμασταν
έρ’ται	έρχεται
κα’	κάτω
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλαδόπα	κλαδάκια
κλάψτεν	(προστ.) κλάψτε
κλίστεν	(προστ.) σκύψτε, κλίνετε
ραχ̌ι͜ά	ράχες, βουνά
σουν	σας
τέρτι͜α	καημοί, βάσανα, στενοχώριες	dert
τερώ	κοιτώ
τρομάζω	τρέμω
τση	της
χορτάρ’	χορτάρι
χώρας	ξένος/η/ο/οι γενικά, οι/το/τα μη οικείο/α, ξενιτειάς