Εγώ του καρίπ’ το πουλίν

Εγώ του καρίπ’ το πουλίν,
τη χ̌έρας το γεσίρι
Τα στράτας ι-μ’ εκόπανε
ας σον Άεν-Βασίλη
 
Θεόν κι η ψ̌η μ’ εξέρ’ α̤το,
άνθρωπος ’κ’ εγροικά ’το
Φαρμάκ’ το δάκρυ μ’ για τ’ εσέν,
πουλί μ’, αναθεμά ’το
 
Την πόρτα σ’ άφ’ς ακράνοιχτον,
το φως κατηβασμένον
Σ’ εσόν τ’ οσπίτ’ ντο θα εμπαίν’
να έν’ αφορισμένον
 
Εποίκες με τσούνας κουτάβ’
το ψωμίν να γυρεύω
Σα μαναστήρι͜α να πάγω
και να καλογερεύω