Παναΐας δάκρο̤ν

Πέτε με που έν’ η ψ̌η μ’,
πού έν’ το γιαβρί μ’;
Πέτε με που έφυγεν,
τρώει με η καμονήν

Παναΐα μ’, το παιδί σ’
αν ακούς κι ατο πονείς
Αΐκον τρανόν σταυρόν
’κ’ επορώ να κουβαλώ

Πέτε με που ευρίεται
τ’ εμόν η χαρά;
Με τ’ αγγέλτς σον ουρανόν
κάθεται σουμά

Παναΐα μ’, το παιδί σ’
αν ακούς κι ατο πονείς
Αΐκον τρανόν σταυρόν
’κ’ επορώ να κουβαλώ

Ήλε μ’, που στέκ’ς σα ψηλά
αν τ’ αρνί μ’ ελέπ’ς,
πέ’ ατο το γιαβρόπο σ’
άλλο ψ̌όπον ’κ’ έχ̌’

Παναΐα μ’, το παιδί σ’
αν ακούς κι ατο πονείς
Αΐκον τρανόν σταυρόν
’κ’ επορώ να κουβαλώ