Θεέ μ’, Εσύ βοήθα ’τεν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Ματθαίος Τσαχουρίδης, Στάθης Νικολαΐδης

Βαρέα κείται σο κρεβάτ’
κι άλλο ’κι λέει να σ’κούται
Και οι γιατροί όλ’ λέγ’νε με
«η μάνα σ’ ’κι λαρούται»

Θεέ μ’, Εσύ βοήθα ’τεν,
τη μάνα μ’ να λαρούται
Μετ’ έναν ψ̌ην, παράδεισος
νέ χάται, νέ γομούται

Μάνα μ’, ο πόνος ι-σ’ τρανόν,
εκρέμασες την γούλα
Και ξαν ευχάς σ’ εμέναν δί’ς,
μάνα μ’, προσφυγοπούλα

Θεέ μ’, Εσύ βοήθα ’τεν,
τη μάνα μ’ να λαρούται
Μετ’ έναν ψ̌ην, παράδεισος
νέ χάται, νέ γομούται

Εσέν εδώκεν ο Θεόν,
μανίτσα μ’, άλλο νόμον
Με το σεφίλ το φέρσιμον
και τον γλυκύν τον λόγον

Θεέ μ’, Εσύ βοήθα ’τεν,
τη μάνα μ’ να λαρούται
Μετ’ έναν ψ̌ην, παράδεισος
νέ χάται, νέ γομούται

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
βαρέα	βαριά, συχνά, πολύ
γλυκύν	γλυκιά/ό
γομούται	γεμίζει, βουρκώνει, κομπιάζει
γούλα	λαιμός	gula
δί’ς	δίνεις
εδώκεν	έδωσε
ευχάς	ευχές
κείται	κείτεται, ξαπλώνει
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
λαρούται	γιατρεύεται, θεραπεύεται
λέγ’νε	λένε
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
νέ	ούτε	ne
ξαν	πάλι, ξανά
όλ’	όλοι/α
σεφίλ	φρόνιμο, που έχει καλή συμπεριφορά, συνεσταλμένο, ντροπαλό	οθ. περιόδου sefil/sefīl
σ’κούται	σηκώνεται
’τεν	αυτήν
χάται	χάνεται
ψ̌ην	ψυχή