Τα χρόνια έρθαν κι εδέβανε

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιωργούλης Κουγιουμτζίδης, Χρήστος Παπαδόπουλος

Τα χρόνια έρθαν κι εδέβανε
και τιδέν πώς ’κ’ ελλάεν;
Έναν κεσ̌έν επίασαν
εκείνον πα πολλά έν’

Πουγαλεμένος πορπατώ
να κείμαι ’κ’ έχω στρώμαν
Κι ολόερα μ’ σκοτούντανε
για έναν μέτρον χώμαν

Με τα μαχ̌αίρα̤ εθα̤ρρούν
τον κόσμον θα ισάζ’νε
Αν επορούν τον ουρανόν
ατόν πα θα μοιράζ’νε

Έφαγαν όσον έφαγαν,
θέλ’νε να τρώγ’νε κι άλλα
Κι έναν παιδόπον ψαλαφά
τη μάναν αθε γάλαν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αθε	του/της
εδέβανε	(για τόπο) πέρασαν, διέσχισαν (για χρόνο) πέρασαν	διαβαίνω
ελλάεν	άλλαξε
έν’	είναι
επορούν	μπορούν
έρθαν	ήρθαν
θέλ’νε	θέλουν
ισάζ’νε	ισιώνουν
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κείμαι	κείτομαι, ξαπλώνω
κεσ̌έν	γωνία	köşe/gūşe
ολόερα	ολόγυρα
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
παιδόπον	παιδάκι
πολλά	(επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ
πορπατώ	περπατάω
πουγαλεμένος	σκασμένος, βαριεστημένος, στενοχωρημένος	bunalma
σκοτούντανε	σκοτώνονται
τιδέν	τίποτα
τρώγ’νε	τρώνε
ψαλαφά	ζητάει, αιτείται