Ο γυρευόν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιωργούλης Κουγιουμτζίδης, Χρήστος Παπαδόπουλος

Κανείς ’κι κλαίει τον γυρευόν
π’ επέθανεν ση στράταν
Είνας μανίτσα μαναχόν
αν ζει θα ’κχ̌ύν’ τα δά̤κρα̤

Ποίος κλώσ̌κεται και τερεί
έναν κουβάρ’ κουρέλια;
Εμπάλια τ’ έναν τ’ άλλ’ απάν’,
δύο στουδά̤ρ’κα χ̌έρι͜α

Έρθεν κι επέρασεν, πουλί μ’,
αέρας, χοχολόπον
Τον ουρανόν είχ̌εν οσπίτ’,
τον φέγγον αδελφόπον

Η ψ̌η ατ’ όλον βάσανα,
σην καρδι͜ά ματωμένος
Καν’νάν ’κ’ εγνώρτσεν σον κόσμον,
έρθεν κι επήεν ξένος

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αδελφόπον	αδελφάκι
απάν’	πάνω
γυρευόν	επαίτη(ς), ζητιάνο(ς)
δά̤κρα̤	δάκρυα
εγνώρτσεν	γνώρισε
είνας	ένας/μία
εμπάλια	μπαλώματα
επέθανεν	πέθανε
επήεν	πήγε
έρθεν	ήρθε
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καν’νάν	κανέναν
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλώσ̌κεται	γυρίζει, επιστρέφει
’κχ̌ύν’	εκχύνει, χύνει, εκβάλλει	εκχύνω<ἐγχέω< ἐν + χέω
μαναχόν	(έναρθρο) μοναχός, μοναχό, (επίρρ) μόνο/μοναχά
οσπίτ’	σπίτι	hospitium<hospes
ποίος	(ερωτημ.) ποιός, (αναφ.αντων.) όποιος
στουδά̤ρ’κα	οστέινα, κοκκαλιάρικα	ὀστοῦν~οστούδιον
τερεί	κοιτάει
φέγγον	φεγγάρι
χοχολόπον	σκουπιδάκι
ψ̌η	ψυχή