Ας σον παρχάρ’ κα’ έρχουτον

Προβολή Τραγουδιού

Ας σον παρχάρ’ κα’ έρχουτον
χορτάρι͜α φορτωμένον
κι ας σα νύχ̌ια ως την κορφήν
σεβντάν καπατεμένον

Πουλί μ’, απάν’ σο σταυροδρόμ’
εσέναν θ’ αναμένω
Τα σπαρελόπα σ’ δύο είν’,
έναν εγώ θα δένω

Υψήλανες, επλάτυνες
και τίναν ενεμένες
και σο ηλιοβασίλεμαν
κατ’ έρχουσ’ εδι͜αβαίν’νες;

Τίναν επέμ’νεν ο κόσμον
και θ’ απομέν’ κι εμάς -ι;
Έλα, πουλί μ’, ας χ̌αίρουμες,
το κρίμαν μ’ ερωτάς -ι

Καταραμένον γενεάν,
αφορισμένον ποίημαν!
Εκεί σο κόσμον ντο θα ’φτας,
πουλί μ’/αρνί μ’, τ’ εμόν το κρίμαν;

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
απάν’	πάνω
απομέν’	απομένει
αφορισμένον	αφορισμένο, αναθεματισμένο
γενεάν	γενιά
εδι͜αβαίν’νες	(για τόπο) περνούσες, διέσχιζες (για χρόνο) περνούσες	διαβαίνω
είν’	(για πληθ.) είναι
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
ενεμένες	περίμενες, ανέμενες
επέμ’νεν	απόμεινε
έρχουσ’	ερχόσουν
έρχουτον	ερχόταν
ερωτάς	ρωτάς
κα’	κάτω
καπατεμένον	σκεπασμένο/η, καλυμμένο/η, κλεισμένο/η σε κτ	kapatmak
κατ’	γιατί/γιατί δεν
παρχάρ’	ορεινός τόπος θερινής βοσκής
σεβντάν	αγάπη, έρωτα	sevda/sevdā
σπαρελόπα	μέρος γυναικείας ενδυμασίας αυτοτελές που χρησιμεύει ως κάλυμμα του στήθους	spalliera
τίναν	ποιον/α
υψήλανες	ψήλωσες
’φτας	(ευτάς) κάνεις, φτιάχνεις	εὐθειάζω
χ̌αίρουμες	χαιρόμαστε