Τρυγόνα μ’, έλα μετ’ εμέν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιάννης Τριανταφυλλίδης

Χ̌έρα τρυγόνα κελαηδεί
σ’ έναν καζματσ̌οκλάδιν
’Κελαηδήνεν και -ν- έλεεν:
«τ’ εμόν άντρας σον Άδην»

Τρυγόνα μ’, πέει με τ’ όνομα σ’
για πέει με τίνος είσαι;
Για πέει με τ’ οσπιτόπο σου
και την οτάν ντο κείσαι

Τρυγόνα μ’, έλα μετ’ εμέν
όνταν τσ̌οκεύ’ η δείσαν
Ας πάμε σο προσ̌κύνεμαν
και σ’ αλατί’ τη ρίζαν

Πετούν, πετούν,
πετούν, πετούν,
πετούν τα περιστέρι͜α
Λελεύω τ’ ομματόπα
ντο τερούν στέρι͜α-στέρι͜α

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αλατί’	ελάτου
δείσαν	ομίχλη	δεῖσα=υγρασία, λάσπη, βρωμιά
έλεεν	έλεγε
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
καζματσ̌οκλάδιν	κλαδί λιόπρινου (επιστ. ilex colchica)	kazmaç + κλαδίν
κείσαι	κείτεσαι, ξαπλώνεις
’κελαηδήνεν	(εκελαηδήνεν) κελαηδούσε
λελεύω	χαίρομαι
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
ομματόπα	ματάκια
όνταν	όταν
οσπιτόπο	σπιτάκι	hospitium<hospes + -όπον
οτάν	δωμάτιο	oda
πέει	(προστ.) πες
προσ̌κύνεμαν	προσκύνημα, ασπασμός εικόνας, χαιρετισμός με επιστολή ή προφορικά προς μακρινό πρόσωπο
στέρι͜α	ακλόνητα, σταθερά, σιγά, αργά και καθαρά
στέρι͜α-στέρι͜α	σταθερά, σιγά-σιγά
τερούν	κοιτούν
τίνος	ποιού;
τρυγόνα	το πουλί τρυγόνι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας
τσ̌οκεύ’	καταπίπτει, επικάθεται, κλίνει υπό το βάρος	çökmek
χ̌έρα	χήρα