Πιπιλομμάταινα

Προβολή Τραγουδιού

Προσδιορισμός - Σα ιχνάρι͜α τ’ Ασ̌αλούμ’

Καλλιτέχνες: Γιώργος Σοφιανίδης, Μάριος Σιαπανίδης

Την πιπιλομμάταινα,
ούι! ανάθεμ’ ατέναν
Κι αν ’κι δί’τε μ’ ατέναν
φυγαδι͜άζομ’ ατέναν

Τ’ αιϊδόπον βόσ̌κεται,
σ̌υρίζ’ ατο, κλώσ̌κεται
Εγώ τηνάν αγαπώ
ταραπουλούζ’ ζώσ̌κεται

Δέβα αδά και δέβα ακεί,
ας φιλώ σε κι επεκεί
Με τ’ εφίλεσα σε μίαν
πας̌ κι εποίκα σε ζεμίαν;

Ε! παιδία ντό λέτεν;
Πάμε ση χαμαιλέτεν;
Εκεί έν’ έναν κορίτσ’,
καν’νάν τιδέν μη λέτεν

Έι! ν’ αηλί εμέν, ν’ αηλί
πού θα μένω τουβραδί’;
Άμον άπλυτον μαλλίν,
πάντα κείμαι σην αυλήν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αδά	εδώ
αηλί	αλίμονο	ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός)
αιϊδόπον	κατσικάκι
ακεί	εκεί
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ατέναν	αυτήν
βόσ̌κεται	βοσκάει
δέβα	(προστ.) πήγαινε
δί’τε	δίνετε
έν’	είναι
επεκεί	από εκεί, από τότε, ύστερα, κατόπιν
εποίκα	έκανα, έφτιαξα	ποιέω-ῶ
εφίλεσα	φίλησα
ζεμίαν	ζημιά
ζώσ̌κεται	ζώνεται, φοράει πάνω του	ζώννυμι
καν’νάν	κανέναν
κείμαι	κείτομαι, ξαπλώνω
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλώσ̌κεται	γυρίζει, επιστρέφει
λέτεν	λέτε
μίαν	μια φορά
ν’ αηλί	αλίμονο	μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός
παιδία	παιδιά
πας̌	μήπως, μπας και, είναι δυνατόν, μην τύχει (και)	μήν πᾶς
πιπιλομμάταινα	αυτή που έχει μάτια μικρά σαν πιπίλια=κουκούτσια
σ̌υρίζ’	σφυρίζω/ει	σῦριγξ
ταραπουλούζ’	μεταξωτό ζωνάρι το οποίο στην ύφανσή του έβγαζε κάθετες και οριζόντιες ραβδώσεις με αποτέλεσμα να σχηματίζεται καρό	Ṭarābulus<Τρίπολις [η Τρίπολη του Λιβάνου φημιζόταν ιστορικά για την παραγωγή μεταξωτών και βαμβακερών υφασμάτων, κυρίως κατά την οθωμανική περίοδο αλλά και νωρίτερα, στη μεσαιωνική εποχή]
τηνάν	αυτόν/ην που
τιδέν	τίποτα
τουβραδί’	κατά το βράδυ, τις απογευματινές ώρες	του βραδύ(ου)
φυγαδι͜άζομ’	φυγαδεύουμε
χαμαιλέτεν	νερόμυλο