Αχπάσκουμαι

Αχπάσκουμαι σην ξενιτει͜άν,
τ’ αρνί μ’ λέει με έν’ νύχτα
Τα δάκρυ͜α ’θε εκυλίουσαν
κι εγώ -ν- επέρα ’νίφτα

Τ’ αρνί μ’ επαρεξέγκε με
ους τα Δύο Λιθάρι͜α
Τα δάκρυ͜α ’θε εκυλίουσαν
άμον μαργαριτάρι͜α

Παιδία, παρεβγάλ’τε με
ούσνα θ’ απιδι͜αβαίνω
Εγώ θα κλώσκουμαι -ν- οπίσ’
εκέσ’ ’κι θ’ απομένω

Ομμάτι͜α μ’, δι͜αρμενεύω σας
να μη μαραγγουλιάτεν
Σα ξένα σ’ ανεγνώριμα
να λέτεν, να γελάτεν

Κρύα νερά τρεχούμενα,
ποτάμι͜α, όθεν κι αν πάτεν
Τ’ αρνόπο μ’ ας σην ξενιτειάν
επάρτε͜ ατο κι ελάτεν

Τρυγόνι μ’, έλα μετ’ εμέν
καιρός άλλο ’κ’ επέμ’νεν
Τρυγόνι μ’, έλα μετ’ εμέν
άλλο καιρός ’κ’ επέμ’νεν
Τ’ εσά τα άνθι͜α ούσνα θ’ ανθούν
τ’ εμά παραδι͜αβαίν’νε

Ένοιξεν τα κανάτι͜α ’θε,
επέταξεν και έρθεν
Εκόνεψεν σ’ εγκαλιόπο μ’
κι άλλο αποπέσ’ ’κ’ εξέβεν

Αΐκον φωταχτέρ’, πουλί μ’,
απάν’ σον κόσμον ’κ’ είδα
Κλίσκουμαι κα’ φιλώ - φιλώ
σ’ ομμάτι͜α και σ’ οφρύδι͜α