Ψ̌ης κουρτάρεμαν

Το ταπιάτ’ ι-μ’ άπιστον,
τ’ ινι͜άτι μ’ κι άλλο χ̌είρ’ έν’
Πουλί μ’, οπίσ’ μη κλώσ̌κεσαι,
ντο έσυρες κανείται

Κάποθεν έστεκες, πουλί μ’,
κι ετέρ’νες πονεμένα
Μίαν ’κ’ έκ’σες λόγον γλυκύν
γιαβρόπο μ’, απ’ εμέναν

’Κ’ εγροίκανα ντο έλεες
«Θάψον με ζωντανέσσα!
Ζατίμ αποθαμέντσα ζω
κι αρ’ άμον ορφανέσσα»

Δέβα κι οπίσ’ ξάι μη τερείς,
το κρίμαν έν’ τ’ εμόν -ι
Εσύ κουρτάρεψον τη ψ̌η σ’
κι άφ’ς εμέν μαναχόν -ι