Τ’ ομματόπα σ’ παρλαεύ’νε

Το φιστάν’ το τσ̌ιτσ̌εκλίν
φόρ’ α̤το και -ν- έπαρ’ την ψ̌η μ’
Λύσον, χτέντσον τα μαλλία σ’
ναι και δος ατα πιτσ̌ίμ’

Τ’ ομματόπα σ’ παρλαεύ’νε,
την καρδία μ’ τογραεύ’νε
Το φιστάν’ το τσ̌ιτσ̌εκλίν
έφαεν και τ’ εμόν την ψ̌ην

Βάλεν κόκκινον πογιάν’
και κάθκα σ’ εμόν το γιάν’
Τέρεν με απέσ’ σ’ ομμάτι͜α,
ποίσον την καρδι͜ά μ’ κομμάτι͜α

Τ’ ομματόπα σ’ παρλαεύ’νε,
την καρδία μ’ τογραεύ’νε
Το φιστάν’ το τσ̌ιτσ̌εκλίν
έφαεν και τ’ εμόν την ψ̌ην

Έλα, έμπα σο χορόν,
ποίσον το χατίρ’ τ’ εμόν
Πάντα θέλω να τερώ
τ’ έμορφον το πόι τ’ εσόν

Τ’ ομματόπα σ’ παρλαεύ’νε,
την καρδία μ’ τογραεύ’νε
Το φιστάν’ το τσ̌ιτσ̌εκλίν
έφαεν και τ’ εμόν την ψ̌ην

Άλλο ’δέν ’κι λέγω σε -ν,
μαναχόν λελεύω σε -ν!
Ό,τι είπα σε ποίσον
και το καρδόπο μ’ ποίσον

Τ’ ομματόπα σ’ παρλαεύ’νε,
την καρδία μ’ τογραεύ’νε
Το φιστάν’ το τσ̌ιτσ̌εκλίν
έφαεν και τ’ εμόν την ψ̌ην