Αηλί που ξενιτεύκεται

Ν’ αηλί που ξενιτεύκεται,
ν’ αηλί που ξενιτεύει
Ν’ αηλί που αποχωρίεται
κι αν θέλτς ας βασιλεύει

Η ξενιτειά κι ο θάνατον
τα δύο -ν- έναν ’κ’ είναι -ν
Εζύαξα κι ετέρεσα,
η ξενιτειά βαρύν έν’

Αχπάσκουμαι σην ξενιτειά
με τα μοιρολογίας
Τα στράτας δάκρυ͜α ’γόμωσα,
τ’ ολόγερα λαλίας

Νασάν εκείνον π’ αποθάν’
σον τόπον ντ’ εγεννέθεν
Που ’κ’ εφέκεν τα χώματα τ’
και που ’κ’ εξενιτεύτεν