Ελένκω

Την θάλασσαν ερώτεσα,
τ’ άστρα, πουλί μ’, τον φέγγον
Να λέγ’νε που ευρίεται
τ’ αρνόπο μ’, η Ελένκω -ν

Η θάλασσα ’κι καλατσ̌εύ’,
τ’ άστρα τιδέν ’κι λέγ’νε
Ο φέγγον εσκοτείνεψεν
και τα πουλόπα κλαίγ’νε

Θάλασσα, για καλάτσ̌εψον,
άστρα, για κάτ’ πετέστεν
Φέγγο, έβγα ας σα σύννεφα
και την Ελένκω φέρ’τεν

Αμέτρητα απέσ’ σην ψ̌η μ’
τα τερτόπα εγένταν
Ποίον δεντρόν τα φύλλα ’θε
καμίαν ’κι μαραίν’νταν;