Μάθα τέχνην κι άφ’ς ατο

Ντοό θα ’ίνεσαι -ν- εσύ,
παλληκάρι μ’, ση ζωήν;
Ξάι τα γράμματα ’κι θέλτς,
τον πατέρα σ’ θ’ αραεύ’ς

Ατό έν’ η συμβουλή
τη πατέρα η ευχ̌ή·
Μάθα τέχνη κι άφ’ς ατο,
αν πεινάς πιάντς ατο

Πάντα ’κι θα ζω εγώ
εσέναν για να τερώ
Θ’ απομέντς και μαναχός,
πώς θα ζεις και ντό θα τρως;

Ατό έν’ η συμβουλή
τη πατέρα η ευχ̌ή·
Μάθα τέχνη κι άφ’ς ατο,
αν πεινάς πιάντς ατο

Αν τα γράμματα ’κι θέλτς
τέχνην μάθα, ντό περ’μέντς;
Τσ̌οπάνος θα ’ίνεσαι
και θα τυρα̤ννίεσαι

Ατό έν’ η συμβουλή
τη πατέρα η ευχ̌ή·
Μάθα τέχνη κι άφ’ς ατο,
αν πεινάς πιάντς ατο