Τ’ εμόν ο πατέρας

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Αντώνης Νικηφορίδης, Γιώργος Ορφανίδης

Ο Θεόν κλαίει μετ’ εμάς
κι ο κύρη μ’ χαρεμένος
Χωρίς καγάν’ ο Χάροντας
σα άσπρα φορεμένος

Τα νυφάδι͜α και ο γαμπρόν
και ίλιαμ τα παιδία σ’
Εντάμαν είν’ με τη γαρή σ’
τ’ εγγόνι͜α σ’ τα θερία

Ούλ’ κλαίγ’νε κι ούλ’ κουρφίζ’ν’ ατον
τον άξιον πατέραν
Κι εκείνος χαμογελαστός
σ’ άχαρον την κασέλαν

Πατέρα, εσέναν θα σ̌κεπάζ’
βομπάκ’ κι όχι το χώμαν
Αγγέλ’ έστεσαν μουχαπέτ’
ντο έφυες παρώρας

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αγγέλ’	(ονομ. πληθ.) άγγελοι, (γεν.) αγγέλου
βομπάκ’	βαμβάκι	βάμβαξ/բամբոկ (bambok) ή pambak
γαρή	σύζυγος, γυναίκα	karı
είν’	(για πληθ.) είναι
εντάμαν	μαζί
έστεσαν	έστησαν
έφυες	έφυγες
θερία	θεριά, θηρία
ίλιαμ	προπαντώς, ιδιαίτερα, ειδικά	illa/illā
καγάν’	δρεπάνι
κασέλαν	φέρετρο	cassela
κλαίγ’νε	κλαίνε
κουρφίζ’ν’	παινεύουν
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
μουχαπέτ’	κουβέντα, φιλική συνομιλία, συνεκδ. φιλική συνεστίαση (συνήθως μετά μουσικής)	muhabbet/maḥabbet
νυφάδι͜α	νύφες
ούλ’	όλοι
παιδία	παιδιά
παρώρας	πρόωρα, παράκαιρα
σ̌κεπάζ’	σκεπάζω/ει
χαρεμένος	χαρούμενος