Τ’ έναν κλαίγω, τ’ άλλον γελώ

Τ’ έναν κλαίγω, τ’ άλλον γελώ
τ’ ημέρας ι-μ’ δι͜αβαίνω
Το θολωμένον το ποτάμ’
να κατενίζ’ περ’μένω

Εσύ πα, ήλιε, άλλο μ’ εβγαίντς
άσ’ ας έρ’ται η σκοτία
Να κελαηδούν σίτι͜α κλαίγω
τη νύχτας τα πουλία

Το καρδόπο μ’ έν’ γεραλίν
πολλά τυρα̤ννιμένον
Στέκ’ κι εβγαίν’ τ’ εμόν η ψ̌η,
μάνα μ’, το πονεμένον

Βάσανα ντο γεννά η ψ̌η μ’
τρανύν’νε και τα τέρτι͜α
Σο κάθαν τέρτ’ κι έναν γεράν
σουμών’, η ώρα μ’ έρ’ται/έρθεν