Η ξενιτεία έχ’ καημόν

Προβολή Τραγουδιού

Η ξενιτεία έχ̌’ καημόν,
σον θάνατον λυπάσαι
Τ’ έναν ευτάει σε περισ̌άν’,
τ’ άλλο, ας σον κόσμον χάν’ σε

Ν’ αηλί εμέναν τον καρίπ’,
μάνα μ’, τον μαναχόν -ι
Απάν’ σον κόσμον έρημος
και -ν- άμον ορφανόν -ι

Αροθυμία τρώει την ψ̌η μ’,
τρώει με κι αναστενάζω
Ση μαναχ̌ίαν, άχαρον,
εγώ πώς να βαστάζω;

Αροθυμία -ν- έφαεν
τη καρδι͜άς ι-μ’ τ’ ημ’σόν -ι
Μακρά - μακρά ντο στέκομε,
εμέν θα θανατώνει!

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αηλί	αλίμονο	ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός)
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
απάν’	πάνω
αροθυμία	νοσταλγία
ευτάει	κάνει, φτιάχνει	εὐθειάζω
έφαεν	έφαγε
έχ̌’	έχει
ημ’σόν	μισό/η
θάνατον	θάνατος
καρίπ’	μοναχικό, ορφανό, εξαθλιωμένο	garip/ġarīb
μακρά	(επιρρ.) μακριά, (επιθ.) μακρινά, απομακρυσμένα
μαναχ̌ίαν	μοναξιά
μαναχόν	(έναρθρο) μοναχός, μοναχό, (επίρρ) μόνο/μοναχά
ν’ αηλί	αλίμονο	μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός
περισ̌άν’	εξαθλιωμένo, κακομοίρη, δυστυχή	perişan/perīşān
στέκομε	στέκουμε
χάν’	χάνει, παύει να έχει, διώχνει
ψ̌η	ψυχή