Το τεστόπον/Ο χοβαρτάς

Με το να είμαι ορφανός
[τσ̌άνουμ, γιαρ]
με το να ’κ’ έχω βίον [λέω]
Εσέν θα πεσλι͜αεύω σε
[τσ̌άνουμ, γιαρ]
ας σον κύρη σ’ καλλίον [λέω]

Τσ̌άνουμ, τσ̌άνουμ, έι! κορτσόπον, [λέω]
κατήβα σο πεγαδόπον, [λέω]
Φέρο με κρύον νερόπον, [λέω]
με το τσ̌αμουρένεν το τεστόπον [λέω]
για τ’ εμόν το χατιρόπον, [λέω]

Με το να είμαι ορφανός
[τσ̌άνουμ, γιαρ]
με το να ’κ’ έχω μάναν [λέω]
Εσέν θα πεσλι͜αεύω σε
[τσ̌άνουμ, γιαρ]
με τη πουλί’ το γάλαν [λέω]

Τσ̌άνουμ, τσ̌άνουμ, έι! κορτσόπον, [λέω]
κατήβα σο πεγαδόπον, [λέω]
Φέρο με κρύον νερόπον, [λέω]
με το τσ̌αμουρένεν το τεστόπον [λέω]
για τ’ εμόν το χατιρόπον, [λέω]

♫

Ο κύρη μ’ έτον χοβαρτάς
κι εγώ είμαι το παιδίν ατ’
Θ’ ευτάγω τα δουλείας ατ’
να παίρω την ευχ̌ήν ατ’

Ο κύρη μ’ εκοπίαζεν
γράμματα να μαθίζ’ με
Ση χωρί’ μουν τα κορτσόπα
δέσκαλον να καθίζ’ με

Εγώ γράμματα ’κ’ έμαθα
και δέσκαλος ’κ’ εκάτσα
Ση χωρί’ μουν τα κορτσόπα
το σεβνταλούκ’ εμάτσα