Ο χαλατσ̌ής

Ο χαλατσ̌ής ασ’ το τσ̌αΐζ’
έβγαλ’ τα κουταλόπα σ’
Να χαλαγιών’ την τεντσ̌ερή σ’
τ’ έμορφα τα πιατόπα σ’

Χαλατσ̌ή, χαλατσ̌ή
’Μώ σε, ’μώ σε ζουρνατσ̌ή!
Με τον πετεινόν ’γνεφί͜εις με,
τον αρσούζ’, τον γιαλαντζ̌ή

Ο ζουρνατσ̌ής ασ’ το χορεύ’
και παίζ’, πουλί μ’, σο γιάνι σ’
Σο χ̌ερόπο σ’ θα έρχουμαι
και θα τσ̌οκεύω απάν’ ι-σ’

Χαλατσ̌ή, χαλατσ̌ή
’Μώ σε, ’μώ σε ζουρνατσ̌ή!
Με τον πετεινόν ’γνεφί͜εις με,
τον αρσούζ’, τον γιαλαντζ̌ή

Ασ’ το τσ̌αΐζ’ ο πετεινόν
κι ας σο κρεβάτ’ γνεφί͜ει σε
Έναν καμένον παλληκάρ’
αμὰν ονοματί͜ει σε

Χαλατσ̌ή, χαλατσ̌ή
’Μώ σε, ’μώ σε ζουρνατσ̌ή!
Με τον πετεινόν ’γνεφί͜εις με,
τον αρσούζ’, τον γιαλαντζ̌ή