Ατόσα χρόνι͜α σεβνταλούκ’

Ατόσα χρόνι͜α σεβνταλούκ’
επήεν σον αέρα
Εμέν ’κι κιβανεύκεται
τ’ εμόν η περιστέρα

Την άνοιξην φορώ στενά,
τον χ̌ειμωγκόν τα ζίπκας
Εγώ είμαι εκείνον το πουλίν
ντο κελαηδεί τα νύχτας

♫

Ποπά, έπαρ’ το πετραχήλ’,
τ’ αρνόπο μ’ δέβα φώτ’σον
Αν ίσως ’κ’ ινιανεύ’ ατο,
τ’ οσπίτι μ’ έλα κόλλτσον

Πατώ και προσ̌κυνώ σε [ψ̌η μ’]
και ντό πολλά αγαπώ σε!
Έλα, μη κλαις, σ’ εμέτερα,
αν αρρωσταίντς τερώ σε

Η κεμεντζ̌ε μ’ καρίπ’κα παίζ’,
εγώ χ̌ελιδονίζω
Ατό τ’ εσόν το καρδόπον,
εγώ θα τυρα̤ννίζω

Ση ποταμί’ την άκραν,
σην ισ̌κιάν αφκά κοιμάσαι
’πιτάζω τον Μορφέαν
γνεφίζ’ και αχπαρά͜ει σε