Φτωχός είμαι

Φτωχός είμαι και ’κ’ επορώ
τα κάλλι͜α σ’ ν’ αγοράζω
κι ατό τ’ εσόν το καρδόπον
με τ’ εμόν να μοιράζω

Αγάπα, κόρη, τον άντρα σ’
εμέν πα ολιγόπον
Πασ̌κείμ’ ντο ’κι κανείται μας
ατό τ’ εσόν το ψ̌όπον;

Δύο λόγι͜α θα λέγω σε -ν,
σο έναν δικαιούμαι
Ας σον άντρα σ’ χωρίζω σε,
ας σον Θεόν φοούμαι

Είδα κι εζέλεψα, πουλί μ’,
τ’ εσά τα νυφαδότας
Ο ήλιον πριν να βασιλεύ’
κρού’ς ασπαλείς τα πόρτας

Πεκιάρτς είμαι και τραγωδώ,
μ’ εθαρρείς αγαπώ σε
Ότιναν θέλτς δέβα έπαρ’,
ξάι ’κι παρακαλώ σε