Μάνα, εκόπαν τα φτερά μ’

Προβολή Τραγουδιού

Σον Θεόν όλ’ χρωστούν την ψ̌ην
εγώ, πουλί μ’, σ’ εσένα
Ο Θεόν για τον κόσμον έν’,
εσύ είσαι για τ’ εμέναν

Κλαίω και με τα δακρόπα μ’
τη γην ντο στέκω βρέχω
Κανείς ’κ’ έρθεν να ορωτά
απέσ’ ση καρδι͜ά μ’ ντ’ έχω

Επαρακάλεσα Θεόν,
Χριστόν κι Άγιους Πάντες
Είπανε με θα κλώσ̌κεσαι
κι εσύ πουθέν ’κ’ εφάνθες

Μάνα μ’, εκόπαν τα φτερά μ’,
εκόπανε τ’ ομούτι͜α μ’
Σ’ ομμάτι͜α μ’ τιδέν ’κι φαίν’νταν,
πάνε τα χαβεζλούκια μ’

Ο θάνατον κι ο χωρισμόν
τρανόν τυρα̤ννισίαν
Μονάχα που σο χωρισμόν
’κι ’ίνεται κηδείαν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
απέσ’	μέσα
δακρόπα	(υποκορ.) δάκρυα
εκόπαν	κόπηκαν
εκόπανε	κοπήκαν
έν’	είναι
επαρακάλεσα	παρακάλεσα
έρθεν	ήρθε
εφάνθες	φάνηκες, εμφανίστηκες
θάνατον	θάνατος
’ίνεται	γίνεται
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλώσ̌κεσαι	γυρίζεις, επιστρέφεις
όλ’	όλοι/α
ομμάτι͜α	μάτια
ομούτι͜α	ελπίδες	umut
ορωτά	ρωτάει
πουθέν	πουθενά
τιδέν	τίποτα
τυρα̤ννισίαν	τυράννια, ταλαιπωρία
φαίν’νταν	φαίνονται
χαβεζλούκια	πόθοι, επιθυμίες, γούστα	heveslilik
ψ̌ην	ψυχή