Μάνα, εκόπαν τα φτερά μ’

Σον Θεόν όλ’ χρωστούν την ψ̌ην
εγώ, πουλί μ’, σ’ εσένα
Ο Θεόν για τον κόσμον έν’,
εσύ είσαι για τ’ εμέναν

Κλαίω και με τα δακρόπα μ’
τη γην ντο στέκω βρέχω
Κανείς ’κ’ έρθεν να ορωτά
απέσ’ ση καρδι͜ά μ’ ντ’ έχω

Επαρακάλεσα Θεόν,
Χριστόν κι Άγιους Πάντες
Είπανε με θα κλώσ̌κεσαι
κι εσύ πουθέν ’κ’ εφάνθες

Μάνα μ’, εκόπαν τα φτερά μ’,
εκόπανε τ’ ομούτι͜α μ’
Σ’ ομμάτι͜α μ’ τιδέν ’κι φαίν’νταν,
πάνε τα χαβεζλούκια μ’

Ο θάνατον κι ο χωρισμόν
τρανόν τυρα̤ννισίαν
Μονάχα που σο χωρισμόν
’κι ’ίνεται κηδείαν